در کوچه سار شب
اینجا هم شده است عین قبرستان...
دلم گرفت
هرکس اینجا لوونه می کنه,حتمن نه شاید حرفی نگفته داره و دور و برش پره از گوش های کر...
شاید همزادی,همرازی...
نه, فقط بگذار بگویم,فریاد کنم...
هرچند این روزها آنقدر تهی و بی معنی ام که حرفی نمی ماند برای گفتن!
.......
بر سواد سنگ فرش راه...
با تمام خشم خویش
با تمام نفرت دیوانه وار خویش
می کشم فریاد:
ای جلاد!
ننگت باد!
آه,هنگامی که یک انسان
می کُشد انسان دیگر را
می کُشد در خویشتن
انسان بودن را
بشنو ای جلاد!
می رسد آخر
روزِ دیگرگون:
روز کیفر
روز کین خواهی
روز بار آوردن این شوره زارِ خون
زیر این باران خونین
سبز خواهد گشت بذر کین
وین کویر خشک
بارور خواهد شد از گل های نفرین
آه,هنگامی که خون از خشم سرکش
در تنور قلب ها می گیرد آتش
برق سر نیزه چه ناچیز است!
و خروش خلق
هنگامی که می پیچد
چون طنین رعد ازآفاق تا آفاق
چه دلاویز است!
بشنو ای جلاد!
می خروشد خشم در شیپور
می کوبد غضب بر طبل
هر طرف سر می کشد عصیان
و درون بستر خونین خشم خلق
زاده می شود طوفان
بشنو ای جلاد!
و مپوشان چهره با دستان خون آلود!
می شناسندت به صد نقش و نشان مردم
می درخشد زیر برق چکمه های تو
لکه های خونِ دامنگیر
و به کوه و دشت پیچیده ست
نام ننگین تو با هر مرده بادِ خلقِ کیفر خواه
و به جا مانده ست از خون شهیدان
بر سوادِ سنگ فرشِ راه
نقش یک فریاد:
ای جلاد
ننگت باد!
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پ.ن1:"استاد ابتهاج" همیشه خشم خودش رو از ظلم در شعرهاش فریاد کشید...
این دادخواهی در خیلی از اشعار استاد به گوش می رسه...
پ.ن2:تنها مناسبت نگارش این شعر هم فریاد شدن و اعلام حمایت از مردم مظلوم بالاخص کودکان فلسطین است...
پ.ن3:تاریخ از اسطوره تا واقعیت؛ از کاوه ی دادخواه در ایران, تا گاندی در هندوستان , و چه گوارا در بولیوی,کوبا یا آرژانتین؛ چه تفاوتی می کند؟! همیشه شاهداین بیدادها و دادخواهی ها بوده...
روا نیست سکوت ما!
ادامه مطلب ...
آواز ماه...
ازآن جایی که چشم نطقمان درآمده است.!
لیک به نگارش اشعار شاعر مورد علاقمان اکتفا می کنیم(نیز دیگر شعرا...!)
زهرخند
بیا نگارا بیا بیا در آغوش من
بزن زمی آتشم ببر دل وهوش من
ز زلف وا کن گره که مست و آشفته به
بریزاین مشک را بریز بر دوش من
ازین کمند بلند به گردن من ببند
بکش به هر سو مرا چو شیر سر در کمند
به ناز بر من بتاز, به غمزه کارم بساز
به ناله ی من برقص به گریه ی من بخند
بخند و گیسو ز ناز بریز بر شانه ها
سبک به هر سو بپر, بپر چو پروانه ها
به عشوه دامان خویش برون کش از دست من
مرا به دنبال خویش دوان چو دیوانه ها
ز عشوه ها تازه کن به سر جنون مرا
به ناله افکن دل چو ارغنون مرا
چو لب نهم بر لبت لبم به دندان بگیر
لبم به دندان بگیر بنوش خون مرا
گهی به قهرم بسوز چو شمع آتش پرست
گهی در آغوش من بپیچ چون مار مست
به بوسه ای زهرناک ازان لبم کن هلاک
سرم سیاهی گرفت بمان که رفتم ز دست
بیا و بنشین بیا گل خرامان من
سر گران از شراب بنه به دامان من
دمی در آغوش من بخواب شیرین بخواب
پرید هوش از سرم مپرس سامان من
بریز پر کن بریز زباده جام مرا
برآر امشب برآر,به ننگ نام مرا
سپیده بر می دمد به ناله های خروس
شب سبک سایه رفت نداده کام مرا...
ببوس آری ببوس لب مرا نوش کن
مرا بدین چشم و لب خراب و مدهوش کن
توهم چو بردی ز دست مرا بدین چشم مست
برو ز نزدیک من مرا فراموش کن...
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پ.ن۱:به نظر من این یکی از شاهکارهای"استاد هوشنگ ابتهاج" است!
پ.ن2:بابت رنگ فونت لازم دونستم توضیح بدم عمدن این رنگ رو انتخاب کردم برای تاکید بیشتر روی مصراع آخر! و همینطور مناسبت با مضمون... تازه کلی لطف کردم فونتو بزرگتر کردم!:دی
(اگه اذیتتون کرد سلکت کنید و بعد بخونید! چون من خودم کورم درک می کنم کاملن!!! :دی )