توتیا

مهی که مزد وفای مرا جفا دانست
 

دلم هرآنچه جفا دید ازو وفا دانست
 

روان شو از دل خونینم ای سرشک نهان
 

چرا که آن گل خندان چنین روا دانست
 

صفای خاطر آیینه دار ما را باش
 

که هرچه دید غبار غمش صفا دانست
 

گرم وصال نبخشند خوشدلم به خیال
 

که دل به درد تو خو کرد و این دوا دانست
 

تو غنچه بودی و بلبل خموش غیرت عشق
 

به حیرتم که صبا قصه از کجا دانست
 

زچشم سایه خدا را قدم دریغ مدار
 

که خاک را ه تو را عین توتیا دانست
 

                                                "هوشنگ ابتهاج"